கண்ணீ­ர்.

தேசங்கள் தோறும் பாயும்
சமத்துவ நதி
கண்ணீர்

இதயக்காட்டுக்குள்
இடிவிழும்போதும்,
மனசின் மதில் சுவரில்
மண்வெட்டிகள்
மூர்க்கத்தனமாய் மோதும் போதும்,
கண்களில் விழும் மழை
கண்ணீ­ர்.

தோல்விகளும், ஏமாற்றங்களும்
கால்களைக் கட்டிக்கொண்டு
வேர்விட்டுக் கிடக்கும்
வேதனை கணங்களில்,
விழியில் வெடித்தெழும்
உப்பு நதி, கண்ணீ­ர்.

மகிழ்வின்
மின்மினிக்கூட்டங்கள்
சட்டென்றழைக்கும் மாநாட்டில்
நெஞ்சப்பூவில் ஈரம் விழ,
கண்ணில் பொடிக்கும்
சிறு பனித்துளி கண்ணீ­ர்.

எப்போதேனும்
விழிகளுக்குள் விழுந்துவிடும்
சிறு சிறுத் துகள்களை
கால்வாய் வெட்டிக்
கடத்திவிடுவதும்
இதே கண்ணீ­ர் தான்.

சில வேளைகளில்
மனைவியரின் மனுக்களுக்கு
முன்னுரிமை பெற்றுத்தரும்
சிபாரிசுத் தூதுவனாகும்.

சில வேளைகளில்
முதலைக் கண்ணீ­ராய் வந்து
கவனிப்பாரின்றி நிராகரிக்கப்படும்.

களைத்துப் போன
கருவிழி
வெளிக்கொட்டும் வியர்வையும் இதே.
ஆனால்
பெரும்பாலும் இது
இளைத்துப் போன இதயத்தின்
இரட்டை உறவினன் தான்.

கண்ணீ­ர்.
மனசின் வலிகளுக்காய்
கண்கள் தொங்கவிடும்
அடையாள அட்டை.

மலைகளாகும் மகிழ்ச்சிகள்
மண்டியிட்டலறும் போது
கண்கள் செலுத்தும்
காணிக்கை.

பிரிவுகள் நெருங்கும் போதும்,
நெருக்கம்
பிரியும் போதும்,
உறவுகள் சொல்லும்
ஈரத்தின் இறுக்கம் தான்
கண்ணீ­ர்.

நாகரீகம் கருதி சிலநேரம்,
தன்மானம் கருதி சில நேரம்,
தனிமைக் கடலில்
கண்ணீ­ர்.
உப்பளமாய் உறையும்.

உணர்வுகளின்
ஊசிப்பொத்தல்களில்
நிம்மதிக் களிம்பாய்
நிறைவதும் கண்ணீ­ர் தான்.

கண்கள் இருக்கும்
உயிரினங்களின்
உலக மொழிதான்
இந்தக் கண்ணீ­ர்.

துயரங்களின்
கிழிசல்களாய்
இரத்த வாசனையோடு
கசியும் கண்ணீ­­ருக்குக் கட்டுப் போடு.

ஒரு கையில்
பனித்துளியாய்
சிறு கண்ணீ­ர்த் துளி சரியும் போது,
மறு கையில் சூரியனோடு வந்து
அதை உறிஞ்சிக் கொள்.

கண்ணீர்
எப்போதுமே அடையாளம் தான்.
அடையாளம் பெரும்பாலும்
அடைக்கலம் ஆவதில்லை.

*

சேவியர் கவிதைகள் காவியங்கள் நூலிலிருந்து , 2003.